Braunschweiger Hütte (2 759m) w Mandarfen, Austria

Ten dzień rozpoczęliśmy wcześnie rano, aby wyruszyć na Braunschweiger Hütte. Już o 7:30 mieliśmy za sobą śniadanie. Następnie udaliśmy się samochodem na parking, kilka kilometrów stąd. Parkingów było wiele, a każdy z nich był duży. My zdecydowaliśmy się zaparkować możliwie najbliżej szlaku, tuż za przystankiem autobusowym.

To jest miejsce, z którego można rozpocząć wiele wspaniałych trekkingowych wędrówek, prowadzących do jezior, wodospadów, lodowców oraz miejsc idealnych dla miłośników wspinaczki.

Jezioro już mieliśmy za sobą, dlatego wybraliśmy szlak prowadzący do schroniska usytuowanego przy lodowcach. To miejsce ma dla nas szczególne znaczenie, ponieważ w zeszłym roku byliśmy po drugiej stronie góry, w Sölden. W pewnym punkcie widokowym w Sölden (link do postu o tym miejscu zostawiamy tutaj) zobaczyliśmy schronisko i od tamtej chwili marzyliśmy, by tam dotrzeć. W końcu, po pokonaniu trasy, dotarliśmy do celu – Schroniska Braunschweiger, położonego na wysokości 2 759 m n.p.m.

Z tego schroniska roztacza się piękny widok na lodowce, małe jeziorko u stóp schroniska oraz dolinę, przez którą właśnie przeszliśmy. Jest to doskonałe miejsce na nocleg, które oferuje wiele możliwości trekkingu (np. można przejść do Sölden) oraz rozpocząć szkolenie z wspinaczki lodowcowej i lawinowej już od samego rana. Są organizowane specjalne szkolenia w tym miejscu. Schronisko posiada również restaurację, w której można znaleźć wyśmienite dania. Ja zamówiłam austriacką specjalność, która najlepiej smakuje tylko w Alpach.

Kaiserschmarrn – czyli omlet cesarski. To było wyjątkowo pyszne! Już wcześniej słyszałam o tym deserze i nawet zrobiłam zrzut ekranu z nazwą tego dania. Jest to słodkie danie, rodzaj naleśników, które są bardziej puszyste i poszarpane niż te, które robię w domu. Są posypane cukrem pudrem i podawane z musem jabłkowym, często także z cynamonem i rodzynkami. Chociaż nie miałam rodzynków, uważam, że było pyszne. Ogromna porcja za 11€. To naprawdę dużo jedzenia i smaczne danie, a przy takich widokach i na takiej wysokości (gdzie konkurencji brak) cena jest dość przystępna.

Jedzenie jest pyszne, widoki zapierają dech w piersiach, a możliwości treningu i zwiedzania są ogromne. Jednak aby dotrzeć tutaj, trzeba pokonać całą trasę pieszo. Ale warto!

Trasa prowadząca do tego pięknego miejsca nie jest zbyt długa i można do niego dotrzeć z różnych punktów. Nawet z miejscowości Mandarfen, gdzie rozpoczęliśmy naszą dzisiejszą wędrówkę, istnieje co najmniej dwie trasy, które spotykają się w tym samym miejscu. Dlatego jedną trasą weszliśmy, a drugą zeszliśmy.

Wybraliśmy bardziej wymagającą trasę do góry, która prowadziła wzdłuż wodospadu. Była to naprawdę piękna trasa. Po drodze mijaliśmy znaki wskazujące na dwa szlaki „via ferrata” o różnych stopniach trudności. Tym razem zdecydowaliśmy się ich nie pokonywać, ponieważ towarzyszył nam nasz szczeniak. Ale na pewno nadrobimy to kiedyś. Trasa do schroniska zawierała wiele elementów wspinaczki, jak na czerwony szlak. Jednak cały czas mijaliśmy osoby starsze (wyglądające jak zorganizowana grupa), które świetnie radziły sobie z tą drogą. Od samego początku spotykaliśmy się na szlaku.

A czy wiesz, czym jest „via ferrata”? Przeczytaj więcej na ten temat…

Podczas naszej wędrówki mijaliśmy również trasę narciarską, idealną do zjazdów zimą. Nachylenie było idealne, aby nabierać prędkości i szybować w dół. My natomiast szliśmy pod górę…

Ukoronowaniem naszej wspinaczki było oczywiście schronisko górskie. Tam zjedliśmy posiłek i zeszliśmy nieco niżej, gdzie mieliśmy widok na jeziorko zatopione w śniegu oraz grupki ludzi szkolących się na lodowcach. Z takim widokiem zorganizowaliśmy sobie piknik. Pogoda była piękna i słoneczna, wiał jedynie lekki wiatr, ale na takiej wysokości i bliskość lodowców było to normalne.

Chcieliśmy jeszcze odpocząć, ale nie chcieliśmy zajmować miejsca w schronisku, ponieważ cały czas przybywało ludzi. Chcieliśmy również, aby nasz pies miał czas na odpoczynek i spanie. Jednak jak tylko zobaczył śnieg, oszalał z radości i było trudno go zatrzymać w jednym miejscu, nie mówiąc już o spaniu.

Droga powrotna nie była już tak wymagająca. To był spokojny szlak „balkonowy”. Co to oznacza? Jest to szlak wzdłóż góry, wyryty w jej zboczu, z jednej strony znajduje się sam szlak, z drugiej zaś stroma skarpa. Dzięki temu szlakowi możemy podziwiać panoramę całej doliny. Gorąco polecam tę trasę.

Zeszliśmy na dół, a nasza przygoda zakończyła się obok górskiej restauracji, gdzie się zaczęła. Tym razem nie mogliśmy odmówić sobie filiżanki kawy i domowego ciasta, które było jeszcze ciepłe i przepyszne.

Następnie wróciliśmy do samochodu i udaliśmy się do hotelu. Jeśli wyruszysz na trekking wcześnie rano (w górę, kawa i ciastko, a potem zjazd), jesteś w stanie zakończyć go do południa. My jednak często się zatrzymywaliśmy, robiliśmy zdjęcia, spędzaliśmy dłuższy czas w schronisku i na pikniku. Ten dzień był dla nas pełen relaksu, bez pośpiechu. Gorąco polecam każdemu.

Mira